De eerste trainer die de voetballers van Emst kregen was in het seizoen 1948-1949 Mans Dusink. Hij mocht het echter maar een halve competitie volhouden, omdat hij van de KNVB niet langer meer mocht lesgeven. Zijn opvolger werd Willie Coenen, die ook nog eens 20 donateurs mee bracht. Op 29 augustus 1948 vond de opening van het nieuwe terrein aan de Koeweg bij de familie Wagenvoort plaats. 's Morgens was er een wedstrijd tussen Emst 2 en Nijbroek 1, die met 3-4 werd gewonnen door de gasten uit Nijbroek. 's Middags volgde er een optocht van de spelers van Vaassen en Emst vanaf "De Nieuwe Kroon" naar het nieuwe voetbalveld begeleid door muziekvereniging Prins Bernard. Aansluitend werd door de voorzitter, Hendrik Steenbergen, door middel van het doorknippen van een oranje lint en het in top hijsen van de nieuwe clubvlag het complex officieel geopend. Na de officiële opening volgde het duel tussen Emst 1 en Vaassen 2, dat met 3-1 werd gewonnen door de Emstenaren. Na deze wedstrijd volgde voor zo'n duizend man publiek de wedstrijd Go Ahead - Epe, die met 9-2 werd gewonnen door Epe.
In dat seizoen 1948-1949 greep het eerste elftal net naast de titel. sv Emst eindigde op de tweede plek in de 3e klasse GVB. Van een echte jeugdafdeling was in die tijd nog geen sprake, maar de vereniging kreeg in het tweede levensjaar wel uitbreiding in de vorm van een "kweekploeg". Deze bestond uit voetballers onder de 12 jaar. In het seizoen 1949-1950 werd het eerste echte sportieve succes behaald. Emst 1 werd kampioen onder trainer Roelof Pannekoek (die halverwege het seizoen Willie Coenen verving, die zelf opstapte vanwege de lage trainingsopkomst). Op 1 april 1950 werd met 7-0 van Oene 3 gewonnen en Emst werd ongeslagen kampioen. De kampioensvlag werd gehesen en sv Emst promoveerde naar de 2e klasse GVB.
Het seizoen 1951-1952 was het eerste seizoen waarin men zich kon omkleden in een heus kleedlokaal. De kleedkamer werd gefinancierd door renteloze aandelen van 10 guldens, die niet teruggevorderd konden worden. Douchen was er nog niet bij. In 1952 werd een pomp geplaatst om zich te wassen, zodat het geploeter voor het huis van Wagenvoort afgelopen was. In dit zelfde seizoen kon ook voor de tweede keer in de historie het kampioenschap gevierd worden. Door een 2-1 zege op Robur 6 werd Emst kampioen van de 2e klasse D GVB. In november 1953 werd de gymnastiekvereniging afgesplitst van de sv Emst. De voetbalafdeling ging verder onder de naam "Voetbalvereniging Emst", de naam die de vereniging nog steeds draagt. Na 15 jaar in de 2e klasse GVB te hebben vertoefd kon in het seizoen 1966-1967 de kampioensvlag dan weer eens gehesen worden. De kampioenswedstrijd werd onder leiding van trainer Gerrit Kerkdijk met 3-2 gewonnen van DDH, waardoor het eerste elftal van vv Emst promoveerde naar de 4e klasse KNVB.
Op 21 oktober 1967 werd door burgemeester C.N. Renken het nieuwe sportcomplex geopend. Het complex omvatte nu 2 speelvelden. Ook kwam er een kantine en kleedlokalen. E.e.a. werd gerealiseerd onder leiding van de toenmalige voorzitter Reinder (Sjoerd) Tellegen. Het complex bevond zich op de plek aan de Hanendorperweg waar ook nu nog Sportpark 't Hanendarp gevestigd is. Van het verblijf in de 4e klasse KNVB werd niet erg lang genoten, want in het seizoen 1968-1969 degradeerde het eerste elftal weer naar de 1e klasse GVB. Dat de GVB toch iets onder het niveau lag, bleek wel uit het feit dat het vlaggenschip van de vv Emst in het seizoen 1970-1971 wederom promoveerde naar de 4e klasse KNVB. Onder leiding van Huub Coenen werd het kampioenschap binnengehaald door middel van een overwinning op Hercules in Zutphen.
vv Emst speelde voor het eerst met 6 seniorenteams in de competitie in het seizoen 1971-1972. In het seizoen 1972-1973 werd de kantine verbouwd en uitgebreid door eigen leden. Tevens waren er voor het eerst reclameborden om het eerste veld te bewonderen. In de competitie kwam Emst uit met 7 seniorenteams. Het seizoen 1972-1973 had nog een primeur, in augustus kwam namelijk met vereende krachten het eerste nummer van het clubblad 'De Klosse' uit, het blad dat thans nog steeds bestaat. Het sportieve hoogtepunt van de vv Emst tot nu toe werd behaald in het seizoen 1978-1979. Onder leiding van trainer Rook Romeijn werd het kampioenschap behaald in de 4e klasse. De 2-1 overwinning op B en O uit Apeldoorn betekende dat de vv Emst het na 8 jaar in de 4e klasse te hebben vertoefd, het voor de eerste (en vooralsnog de enige) keer in de 3e klasse KNVB mocht proberen. Dat de 3e klasse wellicht toch een maatje te hoog gegrepen was, lijkt gerechtvaardigd, doordat in het volgende seizoen 1979-1980 meteen na de promotie meteen weer degradatie naar de 4e klasse KNVB volgde, waarmee naar later bleek enigszins een neerwaartse spiraal werd ingezet.
In het seizoen 1981-1982 werd dan eindelijk het lang verwachte trainingsveld (het 3e veld) in gebruik genomen. De seizoenen 1983-1984, 1984-1985, en 1985-1986 vormen het sportieve dieptepunt in het bestaan van de voetbalvereniging Emst. Drie keer op rij kon degradatie niet worden voorkomen. Het eerste elftal daalde hierdoor in drie seizoenen af van de 4e klasse KNVB via de hoofdklasse GVB en de 1e klasse GVB naar de 2e klasse GVB. In het seizoen 1991-1992 kon weer een stapje omhoog gedaan worden. Na zes jaar in de kelder van het amateurvoetbal te hebben vertoefd promoveerde Emst via de nacompetitie door onder leiding van Jan Vermeer in Vaassen het beslissingsduel tegen Terwolde met 3-2 te winnen. In het seizoen 1992-1993 mocht het eerste elftal het weer in de 1e klasse GVB proberen.
Enkele jaren later vond er bij de KNVB een herstructurering plaats, waardoor de GVB (de "onderafdeling") verdween en er 6 standaard amateurklassen voor in de plaats kwamen. Door in het "linker rijtje" te eindigen kon Emst zich plaatsen voor de 5e klasse KNVB, het "rechter rijtje" moest het vanaf het volgende seizoen gaan proberen in de 6e klasse. Emst redde het niet in het linkerrijtje te eindigen en stond dus weer in de kelder van het standaard-amateurvoetbal. Na er enkele jaren zeer dicht bij te zijn geweest (verschillende keren werden nacompetities en promotiewedstrijden zonder goed gevolg afgesloten) was er in het seizoen 1998-1999 eindelijk weer eens reden tot juichen. Onder leiding van Gerrit Kuiper werd de nacompetitie gewonnen. Door 2 keer een 0-0 uit en thuis tegen Cupa werd promotie veiliggesteld omdat Emst in de reguliere competitie hoger was geëindigd dan CUPA. In het seizoen 1999-2000 had het eerste elftal het moeilijk, maar via (wederom) nacompetitie werd klassebehoud veiliggesteld, waardoor vv Emst in het seizoen 2000-2001 wederom in de 5e klasse G uitkomt. In dat seizoen 2000-2001 werd wederom slecht gestart, maar mede door een sterke laatste periode wist Emst uiteindelijk in de middenmoot te eindigen.
